Groene kwakende monsters

Opkikkertje

Hoe moeilijk is het om jezelf te gunnen wat je echt nodig hebt?

Hoe moeilijk is het om je emoties te voelen?

Hoe vaak komen mijn, ik noem het, " kikkers" op bezoek?

Ik heb veel kikkers in mijn hoofd kwaken: zo is er de angstkikker die me telkens erop wijst dat ik iets niet mag doen, niet mag zeggen omdat er een groot gevaar dreigt.

Wat dat gevaar mag weze, geen flauw idee.

Zo heb ik de lui-kikker die in mijn oren kwaakt dat bewegen niet goed is voor mij, dat het veel te veel moeite kost om mijn "zware" lichaam ook maar iets van beweging te gunnen.

"Heb je al eens goed naar je billen gekeken" roept en tiert die lui-kikker, die krijg jij nooit omhoog als je de yoga oefening wil doen!

Die wegen zeker 100 ton!

Nu moet ik wel toegeven dat die lui-kikker niet helemaal ongelijk heeft, de weegschaal toont niet alleen een vreselijk lelijk getal, mijn lichaam voelt soms ook echt als een blok van 100 ton aan mijn been, letterlijk!

Wanneer de yogalerares in een privéles me duidelijk maakt dat ik veel meer kan dan ik wil geloven, voel ik me plots zo vreselijk klein.

Ze staat naast mij en mijn "kikkers" en ik zit daar op de grond op mijn knieën om de "downward facing dog" houding aan te nemen, dat is een positie waarbij je in een soort van driehoek staat op handen en voeten, met het hoofd naar beneden en de poep omhoog.

Terwijl ik daar zo mijn alleruiterste best aan 't doen ben om mijn gewicht, mijn volle bips dus, op mijn tenen, omhoog te duwen, krijg ik plots een erg naar gevoel.

Ik voel me zo vernederd....

Nooit wil ik dit gevoel nog hebben.

Die confrontatie met mijn lichaam, met dat gevoel, ik kan het niet aan.

Uit de boosheid die ik voel, krijg ik opeens een energie en lukt het me om een halve seconde die naar beneden kijkende hond (wie heeft die naam eigenlijk gekozen) yogahouding aan te nemen.

WoW, dat heb je mooi gedaan zegt die yogalerares.

Ja , zij wel, zij kan dat wel zeggen.

Het enige wat door mijn hoofd gaat is: pffff ik bak er niks van, ik haat het en ik wil die oefening nooit meer doen en ik wil me nooit meer zo voelen pfff.

Daarna gaat ze naast mij staan.

We doen nu beiden de "warrior pose".

Hoe voelt dat? vraagt ze me.

Oh dit vind ik leuk, zeg ik.

Dit voelt goed. Naast elkaar staan, op gelijke hoogte, in dezelfde richting kijken, met ons gezicht naar het dakraam.

Geen nare gevoelens die me uit balans brengen.

Nog een beetje hoger met die ene arm, zegt ze.

Ik doe mijn best.

Geen kikkers op de achtergrond die komen kwaken.

Geen angst, geen luikikker.

Ik heb die groene kwakende monstertjes even bedankt dat ze me raad komen geven maar nu moeten ze mooi aan de kant blijven en toekijken hoe ik mijn oefeningen doen.

We sluiten de les af met een mantra.

Zij zingt voor, ik zing achterna.

Ik kom moe thuis.

Wat was dat voor les?

Even verwerken.....

Wat heb ik geleerd?

Deed die yogamevrouw dat nu met opzet?

Was de confrontatie met mijn lichaam dan zo moeilijk?

Wat voel ik?

Mijn hoofd en mijn lichaam zijn niet altijd de beste vriendjes...dat is duidelijk.....

Ik ga naar mijn brievenbus en wat vind ik daar? Een kaartje van mijn lieve collega's die me steunen: een op-KIKKERtje!!

Deze kikker mag me nog lang gezelschap houden!