Life is tough my darling, but so are you!

Mijn hoofd wil wel mee maar mijn lichaam protesteert.

Ik ben een vechter, ik ben sterk, mij krijgen ze niet klein, nooit....

Het woord is gevallen: burn-out, opgebrand....

Vreselijk woord.

Nee, nee, ik niet...

Veel willen maar niet kunnen.

Ik bots tegen mijn grenzen.

Ik ben moe!

Mijn lijf schreeuwt...

Het voelt alsof ik ten aanval wil trekken terwijl er helemaal geen strijd is.

De stress heeft me geveld als een boom die door een storm uit de grond werd gerukt.

Hoe heb ik mijn lichaam zo lang kunnen negeren?

Ik neem mijn notitieboek en begin op te schrijven waar ik dankbaar voor ben....het wordt een lange lijst!

Ik maak een wandeling in de natuur en luister naar het gezang van de vogels s'morgenvroeg.

Ik zie een reiger wegvliegen, wat een prachtige grote vogel!

Ik wandel door de velden. Ik voel de wind.

Geluk zit in de kleine, eenvoudige dingen.

Gewoon genieten... Gewoon "zijn"....

Mijn hoofd begrijpt het helemaal...

Alleen mijn lichaam wil nog niet mee...